شش‌ ماه پایانی قبل از واقعه ظهور ( بخش پنجم )

قرقیسیا شهرى در منطقه شمالى سوریه است که در میان فرات و سرچشمه نهرى که خابور در آن است قرار دارد. این شهر حدود 100 کیلومتر با مرزهاى عراق و 200 کیلومتر با مرزهاى ترکیه فاصله دارد و در نزدیکی هاى شهر « دیرالزور » است. در آینده نزدیک در آن گنجى از طلا، نقره یا مانند آنها (مثلاً نفت) کشف مى‏شود آن‏گونه که روایات بیان نموده ‏اند: آب فرات کوهى از طلا و نقره را نمایان مى‏کند که بر سر آن از هر نه نفر، هفت نفر کشته مى‏شوند. در این جنگ اقوام مختلفى شرکت دارند.

لطفا به ادامه مطلب مراجعه کنید

نداى آسمانى صیحه
این نشانه یکى از پنج مورد نشانه حتمى ظهور است.
»صیحه« به صدا و ندا اطلاق مى‏شود و در اینجا منظور ندایى است که شب بیست و سوم ماه رمضان که همان شب قدر است از آسمان شنیده مى‏شود. هر جمعیتى آن را به زبان خویش مى‏شنود و از آن حیران و سرگردان مى‏گردد؛ از شنیدن این ندا خوابیده بیدار مى‏شود؛ ایستاده مى‏نشیند؛ نشسته بر سر جاى خود میخکوب مى‏شود نوعروسان از شدت ترس از خلوتگاه‏هاى خویش بیرون مى‏آیند. این ندا از جبرئیل امین است، که به زبانى رسا چنین اعلام مى‏کند:
»صبح نزدیک شد1. بدانید که حق با مهدى(ع) و شیعیان اوست«.
پس از آن در بعدازظهر (نزدیک مغرب) شیطان لعین در میان زمین و آسمان ندا مى‏دهد که: »آگاه باشید که حق با عثمان و شیعیان اوست«. ظاهراً مراد از »عثمان«، »عثمان بن عنبسه« یا همان سفیانى است.
ابوحمزه مى‏گوید: از امام باقر(ع) پرسیدم: آیا شورش سفیانى از علایم حتمى ظهور است؟ حضرت فرمودند: آرى ندا هم حتمى است... از حضرت پرسیدم: این ندا چگونه خواهد بود؟ فرمودند:
یک منادى اول روز ندا مى‏دهد که حق با آل على(ع) و شیعیان اوست و در انتهاى روز شیطان ندا مى‏دهد که حق با عثمان و شیعیان اوست و در این زمان یاوه‏گویان (باطل‏گرایان) دچار تردید مى‏شوند.2
دلیل برخاستن این صداى آسمانى از این قرار است:
الف) توجه دادن مردم به نزدیکى ظهور؛
ب) به وجود آوردن آمادگى درونى در میان مؤمنان مخلص.
توجه به زمان وقوع این نشانه؛ یعنى با فضیلت‏ترین ماه و شب سال - که اقبال و رویکرد دینى مسلمانان به حد اعلاى خود مى‏رسد - اهمیت آن را ثابت مى‏کند.
ابوبصیر از امام باقر(ع) چنین روایت مى‏کند:
صیحه حتماً در ماه رمضان، خواهد بود؛ چرا که ماه رمضان ماه خداوند است و آن هم نداى جبرئیل است براى خلق.
سپس فرمودند:
منادى از آسمان به نام قائم(ع) ندا سر مى‏دهد و از مشرق تا مغرب صدایش را مى‏شنوند. از ترس آن صدا هیچ خوابیده‏اى نمى‏ماند؛ مگر اینکه بیدار مى‏شود و ایستادگان همگى مى‏نشینند و نشستگان هم بر دو پاى خویش برمى‏خیزند. خداوند بیامرزد هر که از این صدا عبرت بگیرد. صدا، صداى جبرئیل روح‏الامین است که در شب جمعه بیست و سوم ماه رمضان بر خواهد خاست. پس از آن شکایتى نداشته باشید و گوش فرا دهید و اطاعت کنید. در انتهاى روز صداى ابلیس ملعون (شنیده مى‏شود) که ندإ؛ مى‏دهد آگاه باشید که فلانى مظلومانه کشته شد تا مردم را به شک بیندازد و آنها را مبتلا به فتنه کند. چقدر شک‏کنندگان متحیر در آن روز زیادند که در آتش افکنده شده‏اند. وقتى صدا را در ماه رمضان شنیدید از آن شکایت نکنید که آن صداى جبرئیل است و نشانه آن این است که به نام قائم و پدرش(ع) ندا مى‏دهد. به طورى که حتى دوشیزگان در خلوتگاه‏هایشان در خانه آن را مى‏شنوند و پدر و برادر خویش را براى خروج (و قیام) تشویق مى‏کنند.
و فرمودند:
به ناچار این دو صدا باید پیش از قیام قائم(ع) باشد: صدایى از آسمان که صداى جبرئیل است و به نام صاحب این امر و نام پدرش و صدایى که از زمین شنیده مى‏شود و آن صداى ابلیس است که به نام فلانى ندا مى‏دهد که مظلومانه کشته شد ولى با آن به دنبال فتنه است. پس شما نداى اول را اجابت و اطاعت کند و از دومى و از اینکه به فتنه‏اش افکنده شوید، بپرهیزید.
سپس پس از بیان بخش زیادى از حدیث فرمودند:
وقتى که بنى‏فلان در میان آنها اختلاف افتاد؛ در آن زمان چشم انتظار فرج باشید و فرج شما تنها در اختلاف بنى‏فلان است. پس وقتى دچار اختلاف شدند منتظر صیحه در ماه رمضان باشید و (پس از آن) قیام قائم(ع) که خداوند هر چه را بخواهد به انجام مى‏رساند.3
عبداللَّه بن سنان مى‏گوید: نزد امام صادق(ع) بودم که شنیدم مردى از دیار هَمدان به حضرت عرض کرد: عامه (اهل سنت) ما را سرزنش مى‏کنند و مى‏گویند شما گمان مى‏کنید که منادى از آسمان به نام صاحب این امر ندا درمى‏دهد. حضرت که تکیه داده بودند خشمگین شدند، جلوتر آمدند و نشستند. سپس فرمودند:
آن را از من روایت نکنید و از پدرم روایت کنید که دیگر هیچ عیبى براى شما نخواهد داشت. شهادت مى‏دهم که از پدرم(ع) شنیدم که مى‏فرمودند: واللَّه! این مطلب در قرآن به وضوح بیان شده است آنجا که مى‏گوید:
إن نَشاء نفنَزّفل عَلَیهفم مفنَ السَماءف آیةً فَظَلَّت أعناقفهم لَها خاضفعینَ.4
اگر بخواهیم از آسمان معجزه‏اى بر ایشان مى‏فرستیم که گردن‏هایشان را براى همیشه به زیر افکنند.
آن روز در زمین احدى باقى نمى‏ماند که به عنوان خضوع گردنش را کج نکرده باشد. اهل زمین ایمان مى‏آورند، آن زمان که این صدا را از آسمان بشنوند که: »آگاه باشید حق در میان على‏بن ابى‏طالب(ع) و شیعیان اوست«.
سپس فرمودند:
فرداى آن روز شیطان در هوا بالا مى‏رود به طورى که از زمین متوارى گشته و دور مى‏شود و در پس آن ندا مى‏دهد که بدانید حق در عثمان بن عفان و پیروان اوست. او مظلومانه کشته شد (بیایید) و قصاص خونش را طلب کنید.
حضرت ادامه دادند:
خداوند آنها را که ایمان آورده‏اند؛ با اقرار (همیشه به یک شکل) پابرجا و ثابت قدم مى‏کند و این همان نداى اول است. آنها هم که در دل‏هایشان مرض است آن روز به شک مى‏افتند که این مرض واللَّه، عداوت اهل‏بیت(ع) است. بنابراین در آن زمان از ما بیزارى مى‏جویند در عین حال که به ما متمایل مى‏شوند؛ مى‏گویند آن صداى اول جادویى از سحرهاى اهل بیت(ع) بود سپس امام صادق(ع) این آیه را تلاوت کردند که:
وَ إن یَرَوا آیةً یفعرفضفوا وَ یَقولفوا سفحرٌ مفستَمَرٌ.5
اگر آنها معجزه‏اى را مشاهده کنند از آن روى گردانده، مى‏گویند این همان جادوى همیشگى (آنها) است.

رویدادهاى ماه شوال
    اتفاقاتى که پیش از این در جهان رخ داده بود، در این ماه هم ادامه مى‏یابد و به همراه حادثه‏هاى دیگرى که از این پس خواهند آمد، همه ساکنان زمین را متوجه پیروزیهاى مکرر و سریع سفیانى مى‏کند. آن‏طور که از روایات برمى‏آید برخى از حوادثى که در این ماه اتفاق مى‏افتد از این قرار است:
    1. جمعیتى در ماه شوال ظاهر مى‏شوند: سفیانى و پیروانش.¹
    2. در این ماه خیزشها آغاز مى‏شود (مردم از گرد یکدیگر متفرق مى‏شوند): انقلابیها، انقلاب مى‏کنند و شورشیان سر به شورش برمى‏دارند؛ بدبختیهاى مردم زیادترشده و از شرایط به‏وجود آمده خشمگین‏تر مى‏شوند؛ در اجتماع اتحاد میان مردم از بین مى‏رود.²
    3. در ماه شوال بلا مى‏آید: بلایى که مردم به جهت جنگها و فتنه‏ها بدانها مبتلا مى‏شوند.³و⁴    4. در این ماه ویرانى و خالى شدن شهرها از سکنه‏شان دیده مى‏شود: به خاطر جنگها و فتنه در شهرها از مردها و جوانان خبرى نیست.⁵
    5. آتش جنگ برافروخته مى‏گردد.
    »سهل بن حوشب« از رسول اکرم(ص) نقل کرد که فرمودند:
 در ماه رمضان صداى (آسمانى) شنیده مى‏شود و در ماه شوال جنگ به پا مى‏گردد.⁶
    ابن مسعود هم از آن حضرت روایت کرد که فرمودند:
 وقتى صیحه (آسمانى) در ماه رمضان واقع شد پس از آن در ماه شوال آتش جنگ برافروخته گشته و مردم براى تهیه غذا مهاجرت کرده و در ماه ذیقعده با هم مى‏جنگند^.7
    بیشتر روایات شریف ما از پدید آمدن معمعه‏اى در ماه شوال خبر مى‏دهند که »معمعه« در لغت به معناى نواخته شدن کوس جنگ و صداى ابطال در جنگ و کنایه است از وقوع جنگى ناگوار و تلخ. تأکید بر این مطلب را در این عبارت از حدیث مى‏توان یافت که قبایل غذاى مایحتاج خویش را از ترس مرگ و میر جنگها خریده و انبار مى‏کنند. این معمعه ماه شوال، على‏القاعده باید به معرکه »قرقیسیا« اشاره داشته باشد.

قرقیسیا
قرقیسیا شهرى در منطقه شمالى سوریه است که در میان فرات و سرچشمه نهرى که خابور در آن است قرار دارد. این شهر حدود 100 کیلومتر با مرزهاى عراق و 200 کیلومتر با مرزهاى ترکیه فاصله دارد و در نزدیکی هاى شهر »دیرالزور« است. در آینده نزدیک در آن گنجى از طلا، نقره یا مانند آنها (مثلاً نفت) کشف مى‏شود آن‏گونه که روایات بیان نموده‏اند: آب فرات کوهى از طلا و نقره را نمایان مى‏کند که بر سر آن از هر نه نفر، هفت نفر کشته مى‏شوند. در این جنگ اقوام مختلفى شرکت دارند:
1. ترکها: آنها که به جزیره10 نیرو پیاده کرده‏اند؛
2. رومیان: یهودیان و دولتهاى غربى که وارد فلسطین شده‏اند؛
3. سفیانى: که در این هنگام بر دیار شام مسلط شده است؛
4. عبداللَّه: روایات به مطلب خاصى درباره او اشاره نمى‏کنند ظاهراً هم پیمان مغرب زمین است؛
5. قیس: مرکز فرماندهى‏اش مصر است؛
6. فرزند و نواده عباس: که از عراق مى‏آید.
به دنبال این جنگ، خونریزى و کشتار شدیدى پیش مى‏آید که تا قبل از به پایان رسیدن آن در مدت کوتاهى 100/000 نفر (و بنا بر روایتى 400/000 نفر) کشته مى‏شوند. این مطلب مى‏تواند اشاره‏اى به استفاده از سلاحهاى کشتار جمعى (اتمى، هسته‏اى، بمبهاى شیمیایى و میکروبى و الکترونى کشنده) در این جنگ باشد که بر حیوانات و گیاهان خوراکى هم اثر مى‏گذارند). این جریان یکى از میدانهاى جنگ جهانى بى‏مانند آخرالزمان است که قبل و بعد از آن مانند نداشته و نخواهد داشت که در انتهاى آن هم‏پیمانان سفیانى پیروز مى‏گردند.
روایات شریف ما صراحتاً به این واقعه اشاره کرده‏اند:
در روایتى، عمار یاسر این‏گونه نقل مى‏کند:
غربیان به سوى مصر حرکت مى‏کنند و ورود ایشان بدانجا نشانه (آمدن) سفیانى است. پیش از آن شخصى که دعوت مى‏کند، قیام کرده و ترکها وارد حیره و رومیان وارد فلسطین مى‏شوند. عبداللَّه هم بر آنها سبقت مى‏گیرد تا این که دو لشکر در سر نهر در مقابل هم مى‏ایستند جنگ بزرگى درمى‏گیرد و صاحب‏المغرب (هم پیمان غربیان) هم حرکت مى‏کند. مردان را کشته و زنان را اسیر مى‏کند، سپس به سوى قیس برمى‏گردد تا اینکه سفیانى وارد حیره مى‏شود. یمانى هم شتافته و سفیانى هر چه را جمع کرده بودند درهم مى‏شکند و به سوى کوفه حرکت مى‏کند.
جابر جعفى هم طى حدیثى طولانى از امام باقر(ع) چنین روایت کرده است:
از دین برگشتگانى از جانب ترکها حمله کرده و سپاهى از روم آنها را دنبال مى‏کند. برادران ترکها، پیاده کردن نیروهایشان را در جزیره ادامه مى‏دهند. رومیان از دین‏برگشته هم در رمله نیرو پیاده مى‏کنند. جابر! در آن سال در تمام زمین به واسطه غربیان اختلاف زیادى وجود دارد که اول مغرب زمین شام است. در این زمان سه پرچم (سپاه) در مقابل هم مى‏ایستند: سپاه اصهب، ابقع، سفیانى. در ابتدا سفیانى با ابقع مى‏جنگد و او و همراهانش را کشته و به دنبال آن اصهب را هلاک مى‏کند. پس از آن تا عراق جنگ و کشتار به پا مى‏کند و سپاهیانش را به قرقیسیا مى‏رساند و در آنجا هم به جنگیدن مى‏پردازد. در این جنگ 100/000 نفر از جباران  و ستمگران کشته مى‏شوند. پس از آن سفیانى سپاهى را به سوى کوفه گسیل مى‏دارد.
عبداللَّه بن ابى یعفور مى‏گوید که امام باقر(ع) به ما فرمودند:
براى بنى‏عباس و بنى مروان حتماً اتفاقى در قرقیسیا مى‏افتد که در آن جوان قوى و تنومند، پیر مى‏شود و خداوند از آنها پیروزى را برمى‏دارد و شکست مى‏خورند (پس از این جنگ) به پرندگان آسمان و درندگان زمین وحى مى‏کند که شکم خود را از گوشت تن جباران سیر کنید و پس از آن است که سفیانى شورش مى‏کند.
حذیفة بن منصور هم از امام صادق(ع) روایت کرده که فرمودند:
خداوند سفره‏اى در قرقیسیا دارد که گاهى از آسمان ندا مى‏دهد و دیگران را آگاه مى‏کند که‏اى پرندگان آسمان و درندگان زمین براى سیر کردن خود از گوشت بدن جباران بشتابید.
محمدبن مسلم از امام باقر(ع) ضمن حدیثى بلند چنین نقل کرده است:
آیا نمى‏بینید که دشمنان شما در معاصى خداوند کشته مى‏شوند، بدون آن که شما حضور داشته باشید در حالى که شما با آرامش و امنیت در گوشه خانه‏هایتان نشسته‏اید، برخى از آنها برخى را بر روى زمین مى‏کشند؟ سفیانى عذاب مناسبى براى دشمنان شما و نشانه‏اى براى خودتان است. آن فاسق وقتى (در ماه رجب) سر به شورش برداشت شما اگر یک یا دو ماه (ماه رمضان) پس از شورش او از خود حرکتى نشان ندهید به مشکلى بر نخواهید خورد تا این که بسیارى از خلق منهاى شما (شیعیان) کشته شوند.
به هر حال پس از معرکه قرقیسیا و کشتار و تضعیف و شکست بسیارى از آن قواى سیاسى و نظامى که ممکن بود پس از ظهور حضرت مهدى(ع) در مقابل ایشان جبهه‏گیرى کنند، تنها سفیانى است که پیروزمندانه باقى مانده و فخرفروشى مى‏کند.

نویسنده: مجتبی الساده

مترجم: محمود مطهری نیا