امام صادق(ع) فرمود: "یاتی علی الناس زمان یغیب عنهم امامهم"، زمانی بر مردم فرارسد که پیشوایشان غائب گردد.
زراره پرسید: در آن زمان مردم چه کنند؟ فرمود: یمتسکون بالامر الذی هم علیه حتی یتبین لهم(1)به همان امر ولایت که دارند چنگ زنند تا برایشان تببین شود.
و در کلام دیگر فرمود: "طوبی لشیعتنا المتمسکین بحبلنا فی غیبة قائما"(2)، "خوشا به حال شیعیان ما! آنان که در زمان غیبت قائم ما به ریسمان ولایت ما تمسک می جویند".
راستی در آن زمان
که امام و پیشوای مردم، در دسترس آنان نباشد و دام های شیطان برای جدا کردن
آنان از ولایت اهل بیت(ع) که همان صراط مستقیم خداست، در همه جا پراکنده
شده باشد، چه وسیله ای مطمئن تر از "حبل ولایت" می توان یافت که بتواند از
افتادن به چاه ضلالت و گرفتار شدن به دام انحراف جلوگیری کند؟
امام صادق(ع) فرمود: "ان لصاحب هدا الامر غیبة فلیتق الله عبد و لیتمسک بدینه"(3)" به یقین صاحب این امر را غیبتی هست، پس هر بنده ای باید به تقوای الهی روی آورد و به دین اش چنگ زند."
همین تقواست که روشن بینی و رزق بی حساب و گشایش الهی را نصیب انسان می سازد، و همین تقواست که در لحظه های خوف و خطر دل را آرامش می دهد، و همین تقواست که در دوران فتنه خیز غیبت مایه رستگاری انسان هاست.