سرزمینهای درگیر در واقعه ظهور: عراق-2

همان طور که در مطلب قبل گفته شد، عراق یکی از سرزمین هایی است که نام آن در احادیثی که در آنها از حوادث آخرالزمان و واقعه ی شریف ظهور سخن گفته شده، آمده است.

در ادامه وقایعی که در سرزمین عراق رخ می دهد، بحث قیام قائم آل محمد(ع) و چگونگی اوضاع و احوال در آن زمان در روایات مطرح می شود.

لطفا به ادامه مطلب مراجعه کنید

در روایتی امام صادق(ع) زمان قیام حضرت مهدی(ع) را این گونه توصیف می کنند:
او قیام نمی کند، مگر بعد از آنکه، دشمنانش دو فرمان: یکی در بصره و دیگری در کوفه مبنی بر بیزاری از امیرالمؤمنین(ع) بخوانند!

و هم چنین ایشان درباره شرایط کوفه و کربلا در زمان ظهور فرمودند:
در آن روز طول شهر کوفه، به پنجاه و چهار مایل می رسد؛ به طوری که کاخ های آن مجاور کربلا خواهد بود. خداوند در آن روز کربلا را محل آمد و رفت فرشتگان و مومنان خواهد نمود؛ و در آن روز ارزشی به سزا دارد. چنان برکت به آن روی می آورد که اگر مومنی از روی حقیقت در آنجا بایستد و یکدفعه از خداوند طلب روزی کند؛ خداوند هزار برابر دنیا به او عطا فرماید.

امام صادق(ع) درباره سید حسنی و ارتباط قیامش با کوفه فرمودند:
آنگاه سید حسنی، آن جوان زیبا رو، از طرف سرزمین دیلم خروج کرده و با صدای رسا صدا می زند: ای آل محمد!  دعوت آن کس را که از غیبتش متاسف بودید، اجابت کنید. این صدا از ناحیه ضریح پیغمبر صلّى اللَّه علیه و آله بلند مى‏ شود پس گنجهاى خدا از طالقان او را پذیره می شوند. آنها گنجهائى هستند اما چه گنجى که نه طلا و نه نقره است بلکه مردانى هستند که ایمانى فولادین دارند، و بر اسبهاى چابک سوار و اسلحه بدست گرفته و پى در پى ستمگران را کشته تا آنکه وارد کوفه می شوند و در آن موقع اکثر روى زمین را از لوث وجود بیدینان صاف کرده ‏اند. آنها کوفه را محل اقامت خود قرار می دهند.   

آنگاه پیامبر(ص) مسیر حرکت یاران حضرت مهدی(ع) را این گونه بیان فرمودند:
نخستین آنها از بصره و آخرین آنها از یمامه خواهد بود.

و در روایت دیگر نیز فرمودند:
هیچ شهری نیست، جز اینکه گروهی از آن شهر همراه او خارج می شوند، به جز بصره که حتی یک نفر ار آنجا با حضرت همراهی نمی کند.

نویسنده کتاب روزگار رهایی می نویسد:
این دو حدیث با هم منافات ندارند؛ زیرا این حدیث بر اینکه از مردم بصره، احدی با امام همراه نیست، دلالت می کند و حدیث اول بر اینکه نخستین کسی که به امام ملحق می شود، مسیر حرکتش از بصره است.

برای مثال امام صادق(ع) فرمودند:
او اولین قائم از ما اهل بیت است که قیام کند و با شما سخنی گوید که تحمل نکنید و در رمیله دسکره بر او خروج کنید و با او بجنگید. او نیز با شما ستیزد و همه شما را به قتل رساند و این گروه، آخرین گروه شورشی، علیه او خواهد بود.

هم چنین امام صادق(ع) فرمودند:
سپس متوجه کوفه شود و در آنجا فرود آید و خون 70 قبیله از قبایل عرب را مباح شمارد.

امام سجاد(ع) فرمودند:
سپس (مهدی) حرکت نماید تا به قادسیه رسد، در این حال مردم در کوفه اجتماع و با سفیانی بیعت کرده اند.

و ایشان در روایت دیگری فرمودند:
قبل از ظهور او مردی به نام عوف سلمی در سرزمین جزیره خروج نماید که جایگاه او تکریت و محل قتل وی مسجد دمشق است.

شیخ مفید در ارشاد برخی از نشانه های پیش از ظهور را چنین بیان می کند:
کشته شدن نفس زکیه در پشت کوفه و 70 انسان صالح و شایسته ی دیگر، شکافتن و ترک خوردن فرات، به طوری که آب وارد کوچه ها و خیابان های کوفه شود،... سوزاندن مردی بلند مرتبه از پیروان بنی عباس میان «جلولا» و «خانقین» زدن پل در آنجایی که آب میان «مدینة الاسلام» و «بغداد» روان است...

و امام صادق(ع) فرمودند:
70 نفر از صالحان (عالمان دینی) که سر دسته ایشان مرد با منزلتی است، کشته خواهند شد، که او را (سفیانی) می کشد و خاکسترش را در میان جلولا و خانقین بر باد می سپرد و این پس از آن است که در کوفه 4000 نفر را کشته است.

امام باقر(ع) فرمودند:
ولی عصر(ع) داخل کوفه می شود و سه پرچم برافراشته می شود که آنها در اهتزاز است و سرانجام ( اضطراب فروکش می کند) پس از ورود به کوفه بر عرشه ی منبر برآید و خطبه را آغاز نماید. (خطبه جمعه) از شدت گریه، ملت نمی دانند حضرت چه می گوید ( مردم با دیدند امام زمانشان پیاپی گریه می کنند) در جمعه بعد مردم درخواست می کنند، که نماز جمعه را حضرت اقامه نماید، فرمان می دهد که در سرزمین نجف اشرف خطی بکشند و آن محدوده را مسجد قرار دهند(ظاهراً منطقه وادی السلام) و در آنجا نماز جمعه را به پا می دارد و سپس دستور می دهد که نهری را از کربلای معلا از پشت حرم مطهر امام حسین(ع) حفر نمایند و به سرزمین مقدس نجف برسانند تا آب در نجف اشرف توفیر یابد و بر دهانه ی آن نهر، پل نصب کنند ( و برای رفاه حال ملت آسیاب های آبی بسازند) گویا می بینم پیر زالی را که زنبیل گندم خود را روی سر نهاده و به سوی آسیاب می رود و (آن را) بدون مزد آرد می نماید.

منبع: دانشستان سرزمین های درگیر، گردآوری: اسماعیل شفیعی سروستانی،ص192