شش‌ ماه پایانی قبل از واقعه ظهور ( بخش هشتم )

در بخشهاى قبلى، حوادثى را که از ماه جمادى‏ الثانى سال پیش از ظهور تا ماه ذی الحجه همان سال پیش مى‌‏آید بررسى کردیم. در این قسمت به بررسى رویدادهایى مى‌‏پردازیم که در ماه محرم رخ مى‌‏دهند.

لطفا به ادامه مطلب مراجعه کنید

شنبه‏ اى را که مصادف با عاشورا شده است برخى احادیث روز ظهور حضرت برشمرده ‏اند:
ابو بصیر از امام صادق(ع) روایت کرده است که فرمودند:
[حضرت مهدى(ع)] در روز عاشورا که روز شهادت سیدالشهدا(ع) است، قیام مى‏ کنند. گوییا در آن شنبه‏ اى که عاشورا در آن واقع شود، همراه او هستم. در حالى که بین رکن و مقام ایستاده جبرئیل در مقابل ایشان، براى بیعت ندا در دهد و شیعیان حضرت، زمین را با طى ‏الارض زیر پا مى‏نهند و از اطراف و اکناف عالم (به سرعت) جمع شده و با ایشان بیعت مى ‏کنند و خداوند هم به وسیله او جهان را مملو از عدالت مى‏ کند آن گونه که آکنده از ظلم و جور گشته است.
على‏بن مهزیار هم از امام پنجم(ع) نقل کرده است که:

گوییا با حضرت مهدى(ع) در روز شنبه ‏اى که عاشورا است و بین رکن و مقام ایستاده هستم.

ب - فرو رفتن در بیابان (از علایم حتمى)
سفیانى که از ظهور حضرت مهدى(ع) خبردار شده است، سپاهى را به سوى حجاز گسیل مى‌‏دارد، آنها روز دوازدهم محرم به مدینه مى‌‏رسند. فرمانده این سپاه از قبیله »کَلَب« است که به او »خزیمه« مى‌‏گویند. چشم چپش نابیناست و روى مردمک چشمش پرده ضخیمى وجود دارد. در مدینه به خانه »ابى‌‏الحسن‏اموى« ساکن مى‌‏شود. سپاه اموى در مدینه سه روز مى‌‏مانند و آن شهر را غارت مى‏‌کنند و کشتارگاه‏‌هایى را برپا مى‌‏کنند و خون اهالى آنجا را بر زمین مى‌‏ریزند و مردان را کشته و زنان و دختران را اسیر مى‌‏کنند، منبر رسول‏اللَّه(ص) را خردکرده و قبر شریفشان را منهدم مى‌‏کنند. حیوانات و مرکب هاى آنها در مسجد مبارک پیامبر(ص) مدفوع مى‌‏کنند. پس از آن سپاه سفیانى از مدینه به قصد جنگیدن با تازه‏واردان مکه و [به گمان خود] به هم آوردن سر و ته جریان نوظهور حضرت مهدى(ع) خارج مى‌‏شود. به خاطر شدت و نحوه تخریب این سپاه احادیث ما آن را به سیل تشبیه کرده‏اند1. این سپاه در میانه راه به بیابان بیداء که بین مکه و مدینه واقع شده است مى‌‏رسند2. لشکریان شب پانزدهم محرم به این منطقه مى‌‏رسند و شب را در آنجا بیتوته مى‌‏کنند. خداوند متعال به جبرئیل(ع) فرمان داده و او هم فریادى از سر خشم و غضب بر آنها مى‌‏کشد که: اى بیداء (بیابان)! این جمعیت ستمگر در خود فرو بر. زمین هم آنها را با تمام سلاح‏هایشان مى‏‌بلعد که تنها دو نفر که از قبیله جهینه هستند و ملقب به بشیر و نذیر مى‌‏شوند نجات مى‌‏یابند که بر صورت آنها چنان سیلى زده مى‌‏شود که چهره هر دو به عقب برمى‏‌گردد.
بشیر به دستور جبرئیل به خدمت حضرت مهدى(ع) رفته و خبر هلاکت لشکر سفیانى را به ایشان مى‌‏دهد و سپس به دست آن حضرت توبه مى‌‏کند و حضرت هم مرحمت کرده و او را به حالت اولش برمى‌‏گردانند.
نذیر هم براى انذار و برحذر داشتن سفیانى، به شام مى‌‏رود و او را هم از این جریان خبردار مى‌کند و خود مى‏‌میرد.
مکه پس از این جریان امنیت خویش را باز مى‌‏یابد و احدى از پادشاهان و فرمانروایان جرأت نمى‌‏کند که به قصد جنگیدن با این جمعیت تازه وارد مکه، بدانجا رو کند و هر کدام هم که راه افتاده بودند برمى‌‏گردند که مبادا آنها هم دچار چنین سرنوشتى بشوند.
امام(ع) هم که به مرتب کردن و آموزش سپاه ده هزار نفرى خویش در مکه مشغول بوده‏‌اند، آنها را حرکت داده و رو به مکه مى‌‏کنند تا اینکه به محلى که سپاه سفیانى فرو رفته بودند مى‏‌رسند و حضرت به یاوران خویش آن نقطه را نشان مى‌‏دهند.
سفیانى که بخشى از سپاهش در بیابان‏هاى حجاز فرو رفته‏‌اند و بخشى دیگر هم در عراق از سید خراسانى و یمنى شکست جدى خورده‌‏اند، سعى مى‌‏کند که در منطقه شام تا آنجا که مى‏‌تواند تجدید قوا کند تا این امکان را بیابد که بزرگ‏ترین صحنه جنگ باحضرت را پس از ظهورشان به تصویر بکشد و جنگ خونبارى را از دمشق تا قدس به پا کند.
احادیثى که به سرنوشت سپاه سیل‏آساى سفیانى پیش از رسیدن به مکه اشاره مى‌‏کنند از این قرار است:
امام صادق(ع) مى‌‏فرمایند:
[ظهور] حضرت مهدى(ع) پنج نشانه [حتمى] دارد: سفیانى، یمانى، صیحه آسمانى، شهادت نفس زکیه و فرو رفتن در بیابان.3
و در جاى دیگرى آن حضرت این فرو رفتن در بیابان را صراحتاً از علایم حتمى ظهور برمى‌‏شمرند.4
اصبغ بن نباته حضرت على(ع) روایت مى‌‏کند که فرمودند:
... و شورش سفیانى، پرچمى قرمز رنگ، فرمانده‌‏اش مردى از قبیله کلب است و 12000 نفر از سپاهیانش رو به مکه و مدینه مى‌‏کنند که فرمانده آنها مردى از بنى‌‏امیه است که به او خزیمه مى‏‌گویند که چشم چپش نابیناست و سفیدى ضخیمى روى مردمک چشمش را پوشانده است خود را شبیه مردان مى‏‌کند پرچم خویش را برنمى‌‏گرداند تا اینکه در مدینه در خانه شخصى به نام ابوالحسن اموى منزل کند. و گردانى را به دنبال مردى از خاندان پیامبر(ص) که شیعیان به دور او جمع شده‌‏اند مى‌‏فرستد؛ سپاهیان به فرماندهى مردى غطفانى رو به مکه مى‌‏کنند در میانه راه به بیابان سفیدى که مى‌‏رسند در کام زمین فرو مى‌‏روند و جز دو نفر که بناست نشانه [و عبرتى] براى دیگران باشند کسى باقى نمى‌ماند که آنها را هم خداوند صورتشان به پشت برگردانده است.5
آرى به خوبى مى‌‏توان در آن روز تأویل این آیات را مشاهده کرد که:
وَلَوتَرى افذ فَزفعفوا فَلافَوتٌ وَ افخفذفوا مفن مَکانف قَریبف وَ قالفوا آمَنّا بفهف وَ أَنّى لَهفم التَّناوفشف مفن مَکانف بَعیدف × وَ قَد کَفَرفوا بفهف مفن قَبلف وَ یَقذفففونَ بفالغَیبف مفن مَکانف بَعیدف × وَحیلَ بَینَهفم وَ بَینَ ما یَشتَهفونَ کَما ففعفلَ بفاَشیاعهم مفن قَبلف افنَّهفم کانفوا فى شَکّف مفریبف6.
اگر ببینى، آنگاه که سخت بترسند و رهایی‌شان نباشد و از مکانى نزدیک گرفتارشان سازند. گویند: اینک به رسول ایمان آوردیم. اما از آن جاى دور چسان به دست یابند؟ پیش از این به او کافر شده بودند و به گمان خویش به او تهمت میزدند. میان آنها و آن آرزو که دارند جدایى افتاد. همچنان که با دیگران که چنین مى‌‏اندیشیدند و سخت در تردید بودند، نیز چنین شد.7
و این آیه:
یا اَیّفها الَّذینَ افوتفوا الکفتابَ آمفنفوا بفما نَزَّلنا مفصدّفقاً لفما مَعَکفم مفن قفبلف اَن نَطمفسَ وفجفوهاً فَنَرفدّها عَلى اَدبارفها اَونَلعَنَهفم کَما لَعَنّا اَصحابَ السَّبتف وَ کانَ اَمرفاللَّهف مَفعفولاً.8
اى کسانى که شماره کتاب داده شده، به کتابى که نازل کرده‌‏ایم و کتاب شما را نیز تصدیق مى‏‌کند ایمان بیاورید؛ پیش از آنکه نقش چهره‌‏هایى را محو کنیم و رویها را به قضا برگردانیم. یا همچنان که اصحاب سبت را لعنت کردیم شما را هم لعنت کنیم و فرمان خدا شدنى است.9
امام صادق(ع) در جاى دیگر فرمودند:
سفیانى لشکرى را به مدینه گسیل مى‌‏دارد که آنجا را خراب و قبر مطهر [حضرت رسول(ص)] را منهدم مى‏‌کنند و استران و چهارپایان آنها در مسجدالنبى(ص) مدفوع خود را مى‏ریزند.10
حدیفة بن یمان از وجود مقدس پیامبراکرم(ص) نقل مى‌‏کنند:
... سپاه دوم وارد مدینه مى‏شود و سه شبانه‏روز آنجا را تاراج مى‏‌کنند. سپس به قصد مکه از آن شهر خارج مى‏شوند تا اینکه به بیابان (بیداء) مى‌‏رسند. خداوند متعال جبرئیل را مى‏فرستد و به او مى‏گوید برو آنها را محو کن. او هم ضربه‏اى با پایش زده و خداوند متعال آنها را در زمین فرو مى‏برد جز دو نفر از آنها نجات نمى‏یابد که هر دو از قبیله جهینه هستند و براى همین گفته‏اند خبر یقینى و مسلم نزد جهینه‏اى‏هاست
و سپس حضرت این آیه قرآن کریم: »وَلَوتَرى افذ فَزفعفوا...« را تلاوت کردند11.
جابربن یزید جعفى از امام باقر(ع) روایت کرده است:
... سفیانى سپاهى را به مدینه مى‌‏فرستد که حضرت مهدى(ع) [به ناچار] از آنجا دور شده و به مکه مى‏روند. به سپاهیان سفیانى خبر مى‏رسد که ایشان به مکه رفته‏‌اند. او هم سپاهى به دنبال ایشان مى‌‏فرستد آنها به آن حضرت نمى‌‏رسند تا اینکه ایشان همانند حضرت موسى(ع) ترسناک از تعقیب کنندگانشان وارد مکه مى‌‏شوند. فرمانده سپاه سفیانى وارد بیداء (بیابان) مى‌‏شوند. منادى هم از آسمان ندا مى‌‏دهد که اى بیداء! آنها را در کام گیر و بیابان هم آنها را در خود فرو مى‌‏برد.12
آن حضرت در حدیث دیگرى فرمودند:
سفیانى از نسل ابوسفیان بن حرب است. سپاهى را به سوى ایشان مى‌‏فرستد که در سرزمین بیداء در شبى مهتابى که قرص ماه کامل است، بیتوته مى‌‏کنند. چوپانى از آنجا عبور مى‌‏کند و با خود مى‏‌گوید: بیچاره مردم مکه که اینها چه بر سرشان خواهند آورد. مى‌‏رود و برمى‌‏گردد و آنها را نمى‌‏بیند مى‏‌گوید: سبحان‏اللَّه! یعنى در یک لحظه کوچ کردند [و از اینجا رفتند]؟ به منزلگاه آنها که مى‌‏رسد لباسى را مى‌‏بیند که بخشى از آن در زمین فرو رفته و بخشى دیگر آن بیرون است؛ سعى مى‏کند که آن را درآورد ولى نمى‏تواند پس مى‏فهمد که در زمین فرو رفته‏اند.13
امیرالمؤمنین(ع) در این رابطه فرمودند:
... و امّا سپاه مدینه، وقتى به میانه راه در بیداء مى‌‏رسند جبرئیل فریاد عظیمى بر سر آنها مى ‏زند. همگى از بین رفته و خداوند آنها را به کام زمین مى‌‏فرستد. باقیمانده سپاه دو نفرند: یکى بشیر و دیگرى نذیر. جبرئیل بر سر آنها هم داد مى‌‏کشد و خداوند چهره‌‏هایشان را به پشت سر برمى‌‏گرداند. نذیر به نزد سفیانى مى‌‏رود و او را از آنچه اتفاق افتاده باخبر مى‌‏کند.14

ادامه دارد ...